پاس کار خود نباشد صاحب تدبیر را

دست بر قید صدا مشعل بود زنجیررا

نفع زین بازار نتوان برد بی جنس فریب

ای که سود اندیشه ای سرمایه کن تزویر را

نیست آسان راه بر قصر اجابت یافتن

احتیاطی کن کمند نالهٔ شبگیر را

ساده دل ازکبر دانش ، ترش رویی می کشد

جوهر اینجا چین ابرو می شود شمشیر را

بینوایی بین که در همرازی درس جنون

سرمه شد بخت سیاهم حلقهٔ زنجیررا

در بیابان تحیر نم ز چشم ما مخواه

بی نیاز از اشک می دان دیدة تصویر را

وعظ مردم غفلت ما را قوی سرمایه کرد

خواب ما افسانه فهمید آن همه تعبیر را

در محبت داغدارکوشش بی حاصلم

برق آه من نمی سوزد مگرتأثیررا

نقش هستی سرخط لوح خیالی بیش نیست

هم به چشم بسته باید خواند این تحریررا

نغمهٔ قانون وحدت بر تو نازش شهاکند

گر به رنگ تار ساز از بم ندانی زیر را

آنقدریأسم شکست آخرکه چون بنیادرنگ

قطع کرد آب وگل من الفت تعمیررا

راست بازان را زحکم کج سرشتان چاره نیست

باکمان ، بیدل اطاعت لازم آمد تیر را